روایت تصویری از یک شهرِ در انتظار | وحید سالمی، خبرنگار- عکاس خبرگزاری آسوشیتدپرس در تهران، گزارشی از حال‌وهوای این روزهای تهران، در میانهٔ مذاکرات هسته‌ای ایران و آمریکا، منتشر کرده است که در زیر می‌خوانید.

صدای تق‌تق کفش‌های پاشنه‌بلندی که سکوت کافه را به‌هم می‌ریزد، توجهم را جلب می‌کند. چهرهٔ زیبا و ظاهر آراسته‌اش پشت قلیانی که چاق کرده پنهان نمی‌شود. کم‌کم سر و کلهٔ دختران دیگر هم پیدا می‌شود و وقتی باهم شروع به صحبت می‌کنند تازه می‌فهمم که همه ایرانی هستند…

اول خرداد ۱۴۰۴ مصادف شد با یکی از بزرگترین اعتصاب‌های سال‌های اخیر ایران: اعتراضات رانندگان و کامیون‌داران، که بی‌شک در متن و زمینه‌ی همان شرایط اقتصادی وسیاسی‌ای جان گرفت که جنبش زن زندگی آزادی را بنیان گذاشت. 

زن‌ها از چندروز قبل شکایت‌شان را پیش مدیرها برده بودند. گفته بودند چرا همه باید در ساختمان‌های آجری و بتنی کار کنند و ما در کانکسی کوچک، گویی به اندازه یک کف دست. برای درست کار کردن سحر خاور، افسانه تیما، فاطمه حاتمی‌نژاد، حکیمه بختو و سمیه رئیسی...

در همبستگی با اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و نانوایان | در روزهایی که فقر، تبعیض و سرکوب نفس مردم را بریده، پژواک اعتصابی پرصلابت از جاده‌های سراسر کشور به گوش می‌رسد.

زن‌کشی (Femicide) به قتل زنان به‌دلایل جنسیتی گفته می‌شود و در بسیاری از جوامع ریشه در ترکیبی از عوامل اجتماعی، فرهنگی، روان‌شناختی و ساختارهای قدرت دارد.
افزایش زن‌کشی در ایران به‌عنوان یکی از جدی‌ترین بحران‌های اجتماعی، ناشی از مجموعه‌ای از عوامل ساختاری، فرهنگی و قانونی است.  

اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) میراث ارزشمند اعتصابات  ۲۰۰ هزار کارگر مبارز شیکاگو از سال ۱۸۸۶ تا به امروز پرچمی در دستان زنان، کارگران و زحمتکشان است تا بار دیگر به جهان یادآوری کنند که مصائب و دردهای مشترکشان...

جنبش زنان علیه جنگ، تحریم، سرکوب و تبعیض و در راستای رفاه، صلح، آزادی و برابری هم‌چنان به‌پیش می‌رود. حتماً این جمله‌ی بالا را بارها دیده و خوانده‌ایم ولی چرا باز هم تکرار می‌شود؟